De Tonkinees is een alerte, actieve kat met een goede spierontwikkeling. Tonkinese katten zijn erg knap en staan bekend om hun goede karakter en loyaal gezelschap. De Tonkinees heeft een aantrekkelijke persoonlijkheid, niet verwonderlijk aangezien de Birmezen en Siamezen gewaardeerd worden om hun temperament. Trouwe volgers zeggen dat de Tonkinees het beste van beide rassen heeft. Zijn stem is milder van toon dan de Siamees; het gelooft echter wel in katachtige vrije meningsuiting en wil alle avonturen van de dag met je delen als je ‘s avonds thuiskomt.
Persoonlijkheid
De Tonkinees hunkert en keert terug naar genegenheid en kameraadschap. In tegenstelling tot de rest van je drukke familie, zal deze kat altijd met je eten. Tonks hebben een onuitputtelijk enthousiasme voor het leven en de geneugten van het leven en houden van interactief speelgoed, zoals menselijke vingers en de staarten van zijn kattengenoten. Het maakt van elke ontmoeting een spel. Hoewel Tonkinese katten zich gewillig aanpassen aan zowel mensen als dieren, kunnen ze meer relaxte huisdieren irriteren en zullen ze daarom beter presteren in een huishouden met huisdieren met een vergelijkbaar activiteitenniveau.
Geschiedenis
Hoewel de geplande fokkerij van de Tonkinees pas in de jaren zestig begon, bestaan vroege versies van het ras naar alle waarschijnlijkheid al honderden jaren. Aangezien Birmese katten, oorspronkelijk “koperkatten” genoemd in hun geboorteland Zuidoost-Azië, eeuwenlang in dezelfde regio’s als de Siamees bestonden, lijken geplande of onbedoelde kruisen waarschijnlijk. Effen bruine (zelfbruine) katten en chocolade Siamezen behoorden tot de eerste katachtigen die eind 19e eeuw vanuit Siam naar Engeland kwamen, samen met het blauwe ogen sealpoint Siamees.
Vroege vermeldingen beschrijven de bruin gekleurde katten als “Siamees, met jassen van gepolijste kastanje en groenblauwe ogen.” Onderzoekers zijn van mening dat deze invoer niet allemaal dezelfde genetische typen was, maar eerder representeerde wat Birmese, chocolate point Siamees, Tonkinese en Havana Browns zouden worden genoemd. Op dit moment is het moeilijk om de een van de ander te onderscheiden van de beschikbare beschrijvingen. Ironisch genoeg bleek Wong Mau, de Burmese stamkat die in 1930 naar de Verenigde Staten werd gebracht, een Siamees / Birmese hybride te zijn en tegenwoordig zou het als een Tonkinees worden beschouwd. Deze Siamezen en effen gekleurde katten werden eind 1800 en begin 1900 tentoongesteld in Europa. Kort daarna vielen dergelijke katten echter uit de gratie. In 1930 kondigde de Siamese Cat Club aan: “De club betreurt het ten zeerste dat het niet in staat is om het fokken van andere dan blauwogige Siamezen aan te moedigen.
De Tonkinezen kregen een nieuwe start als erkend ras in de vroege jaren zestig, toen de Canadese fokker Margaret Conroy een sable Burmees kruiste met een sealpoint Siamees. Het product van het kruis was een kat met een middelmatig temperament en type, die Conroy oorspronkelijk de ‘Gouden Siamees’ noemde. Toen de Tonkinees begon, waren zowel de Burmees als de Siamees nog niet door selectief fokken getransformeerd in hun huidige conformaties. De Siamees had zijn extreem strakke showstijl nog niet bereikt, en de Burmees was nog niet zo compact en cobby, noch de vorm van het hoofd zo breed en rond. Toch was het combineren van de twee en het bereiken van een uniform en consistent hoofd- en lichaamstype een uitdaging voor Tonkinese fokkers.
Om het ras van de Siamees te onderscheiden, werd de naam in 1967 veranderd in “Tonkanese”. In 1971 stemden fokkers om de naam te veranderen in “Tonkinees” na de baai van Tonkin bij Zuid-China en Noord-Vietnam. De naam was aantrekkelijk en had een mooie exotische klank, ook al kwam het ras niet uit de baai van Tonkin.
In samenwerking met andere bekende fokkers zoals Jane Barletta uit New Jersey, schreef Conroy de eerste rasstandaard, die werd gepresenteerd aan de Canadian Cat Association (CCA). De Tonkinees was het eerste ras dat in Canada werd ontwikkeld. In 1971 werd CCA het eerste kattenregister dat de Tonkinees de status van kampioen verleende. CFF herkende de Tonkinees in 1974; TICA volgde in 1979, het jaar waarin ze zich vormden als vereniging.
In oktober 1979 keurde de CFA een ‘vijfjarenregel’ goed, waarbij nieuwe rassen vijf jaar in de nieuw opgerichte niet-competitieve diverse klasse moesten blijven. De CFA verleende in 1984 de status van het Tonkinese raskampioenschap. In 1990 hadden alle grote verenigingen het ras voor kampioenschap geaccepteerd.
Lichaam
Torso van gemiddelde lengte, met een goed ontwikkelde spierkracht zonder grofheid. De Tonkinese conformatie treft een middelpunt tussen de extremen van lange, slanke lichaamstypes en cobby, compacte lichaamstypes. Evenwicht en verhoudingen zijn belangrijker dan maat alleen. De buik moet strak, goed gespierd en stevig zijn.
Hoofd
De kop is een gemodificeerde licht afgeronde wig die iets langer is dan breed, met hoge, zacht geschaafde jukbeenderen. De snuit is bot, zolang hij breed is. een lichte breuk, zacht gebogen, volgt de lijnen van de wig. Lichte stop op ooghoogte. In profiel lijnt de punt van de kin met de punt van de neus in hetzelfde verticale vlak. Zachte stijging van het puntje van de neus tot aan de stop. Zachte contour met een lichte stijging van de neus stop naar het voorhoofd. Lichte convexe curve naar het voorhoofd.
Oren
Alert, middelgroot. Ovale punten, breed aan de basis. Oren zitten zowel aan de zijkanten van het hoofd als aan de bovenkant. Haar op de oren erg kort en dicht op elkaar liggend.
Ogen
Open amandelvorm. Schuin langs de jukbeenderen naar de buitenrand van het oor. Ogen zijn evenredig met het gezicht.
Poten
Vrij slanke benen, evenredig in lengte en bot tot het lichaam. Achterbenen iets langer dan voorkant. Poten meer ovaal dan rond. Trimmen. Tenen: vijf voor en vier achter.
Staart
Evenredig in lengte tot lichaam. Tapering.
Vacht
Middellang kort, dichtbij liggend, fijn, zacht en zijdeachtig, met een glanzende glans.
Kleur
Natuurlijk, champagne, blauw en platina in effen, punt- en nertspatronen. Met name bij de verdunde kleuren kan de ontwikkeling van volledige carrosseriekleur tot 16 maanden duren. Katten worden donkerder naarmate ze ouder worden.