De algehele indruk van de Manx kat is die van rondheid; ronde kop met stevige, ronde snuit en prominente wangen; brede borst; stevige korte voorpoten; korte rug die overloopt van schouders naar een ronde staart; grote diepte van de flank en ronde, gespierde dijen.
Persoonlijkheid
De persoonlijkheid van de Manx is waarschijnlijk de reden dat het ras ondanks de fysieke problemen zo’n sterke aanhang heeft gewonnen. Manx-katten zijn geweldige metgezellen. Het zijn intelligente, vrolijke katten die erin slagen om zich heel goed uit te drukken zonder staarten rond te slingeren. Manx staan vooral bekend om hun sterke toewijding en loyaliteit aan hun uitverkoren mensen en genieten van het doorbrengen van quality time met hen, of het nu is om naast hun mensen te genieten van een rustige tijd, of door het huis te racen na een gegooide sponsbal of een wervelende veer getuft speelgoed. Manx zijn uitzonderlijke springers vanwege de krachtige achterpoten. Als ze voldoende gemotiveerd zijn, vinden ze een weg naar de meest veilige kast. Geen plank is veilig voor de hoogvliegende Manx.
Ze kunnen bijzonder goed overweg met andere katten en goed opgevoede honden en genieten van romps met deze compatibele metgezellen. Ondanks hun speelse karakter zijn ze meestal erg zachtaardig. Door hun speelse en toch handelbare karakter zijn ze goede huisdieren voor gezinnen met kinderen. Ze zijn gefascineerd door water; misschien komt deze fascinatie voort uit een klein stukje land omringd door de vloeistof. Als je ze echter in de vervelende dingen dompelt, verliezen ze snel hun fascinatie.
Geschiedenis
De Manx bestaat al eeuwen op het eiland Man, gelegen in de Ierse Zee tussen Engeland en Ierland. Aangezien het eiland geen inheemse katachtige soort had waaruit de Manx zich zou kunnen ontwikkelen, wordt aangenomen dat huiskatten zijn geïntroduceerd door menselijke kolonisten en ontdekkingsreizigers. Wie en wanneer is onzeker.
Er is een verhaal dat de katten aan boord waren van een schip van de Spaanse Armada dat in 1588 op het eiland Man verging. De vindingrijke katten zouden zogenaamd aan land gezwommen zijn op Spanish Point en de huisvesting hebben opgezet op het eiland. Een ander verhaal beweert dat de Manx werd geïntroduceerd door Fenicische handelaars die de katten uit Japan vervoerden. Weer een ander zegt dat katten arriveerden met de Viking-kolonisten die het eiland Man koloniseerden.
Ongeacht hoe katten op het eiland kwamen, ze kwamen vermoedelijk aan met hun staart intact. Genetici geloven dat de staartloosheid van de Manx het resultaat is van een spontane mutatie binnen de binnenlandse kattenpopulatie van het eiland. Genetisch gezien zijn de Manx en andere kort staartige huis katachtigen behoorlijk verschillend. De staart van de Manx, of het gebrek daaraan, wordt beheerst door een dominant gen, terwijl de meeste andere kort staart rassen, zoals de Japanse Bobtail, staarten hebben die worden geregeerd door recessieve genen. Gezien de gesloten omgeving en kleine genenpool van het eiland, ging het dominante gen gemakkelijk van de ene generatie op de andere over.
Inwoners van het eiland, niet op de hoogte van of niet onder de indruk van saaie wetenschappelijke theorie, bedachten interessantere verhalen om het gebrek aan de Manx te verklaren. Men stelt dat de Manx een onmogelijke mix is tussen een kat en een konijn. Een ander beweert dat Ierse indringers de staarten van de katten hebben gestolen om te gebruiken voor hun helmpluimen. Een derde zegt dat twee Manx-katten passagiers waren in Noah’s Ark, maar omdat zij de laatste waren die aan boord ging, sloeg Noah de deur op hun staart dicht.
De moderne geschiedenis van de Manx is beter gedocumenteerd, zij het meer alledaags. De Manx was een bekend en populair ras, ondersteund door een enthousiaste groep Manx-eigenaren. Koning Edward VIII was naar verluidt een Manx-fan en woonde vaak kattenshows bij met het ras. De Britten vormden de eerste Manx-club in 1901. De Manx reisden rond 1880 (en waarschijnlijk eerder) naar Amerika, zoals Manx-katten worden vermeld in de vroegste Amerikaanse kattenregisters. Manx-katten werden eerst vervoerd vanaf het eiland Man, maar naarmate de vraag groeide, nam het aanbod af. Tegenwoordig is er veel vraag naar Manx-katten vanwege hun zeldzaamheid, maar huisdieren zijn vrij gemakkelijk te vinden bij adoptieorganisaties.
Lichaam
Solide gespierd, compact en goed uitgebalanceerd, middelgroot met stevige botstructuur. De Manx ziet er stevig uit met brede borst en goed gewelfde ribben. De constante herhaling van rondingen en cirkels geeft de Manx het uiterlijk van een grote substantie en duurzaamheid, een kat die krachtig is zonder de minste grofheid. De flank heeft een grotere diepte dan bij andere rassen, waardoor het lichaam van opzij gezien behoorlijk diep wordt. De korte rug vormt een gladde, doorlopende boog van schouders naar staart en buigt naar de staart om de gewenste ronde look te vormen. De lengte van de rug is in verhouding tot de hele kat, de hoogte van de achterhand is gelijk aan de lengte van het lichaam.
Hoofd
Ronde kop met prominente wangen en een vrolijk uiterlijk dat de ronde uitstraling van het ras versterkt. In profiel is het hoofd van gemiddelde lengte met een zachte duik van voorhoofd tot neus. Goed ontwikkelde snuit, iets langer dan breed, met een sterke kin. Duidelijke snorhaarbreuk met grote, ronde snorhaarkussens. Korte, dikke nek.
Oren
Breed aan de basis, geleidelijk toelopend naar een ronde punt. Middelgroot in verhouding tot het hoofd, ver uit elkaar geplaatst en iets naar buiten geplaatst. Van achteren gezien lijkt de oorset op de wip op een wieg. De inrichting van de oren is schaars.
Ogen
Groot, rond en vol. Schuin naar de neus gericht; buitenste hoeken iets hoger dan binnenste hoeken. De kleur is goud tot koper, oneven ogen, blauwe ogen, groen of hazelnoot, afhankelijk van de vachtkleur.
Poten
Benen zwaar uitgebeend, voorpoten kort en goed uit elkaar geplaatst om de brede, diepe borst te benadrukken. Achterbenen veel langer dan voorpoten, met zware, gespierde dijen en stevige onderbenen. Langere achterpoten zorgen ervoor dat de romp aanzienlijk hoger is dan de schouders. Achterbenen zijn recht van achteren gezien. Poten zijn netjes en rond met vijf tenen vooraan en vier achteraan.
Staart
De Manx kan aan het einde van de wervelkolom een botstijging vertonen. De stuit is extreem breed en rond.
Vacht
De dubbele vacht is kort en dicht met een goed opgevulde kwaliteit vanwege de langere, open buitenvacht en de dichte donzige ondervacht. Vacht kan tijdens de zomermaanden dunner zijn. De textuur van de buitenharen is enigszins hard, het uiterlijk is glanzend. Een zachtere vacht kan voorkomen bij wit en verdund als gevolg van kleur / textuur-genverbinding.
Kleur
Alle kleuren en patronen met uitzondering van die welke tekenen van hybridisatie vertonen, resulterend in de kleuren chocolade, lavendel, het Himalaya-patroon of deze combinaties met wit.