De Japanse Bobtail kat geeft de algehele indruk van een middelgrote kat met strakke lijnen en botstructuur, goed gespierd maar recht en slank in plaats van massief gebouwd. De unieke set ogen van deze kat, gecombineerd met hoge jukbeenderen en een lange parallelle neus, geven een karakteristieke Japanse uitstraling aan het gezicht. De korte staart lijkt op een konijnenstaart met het haar uitwaaierend om een pom-pom-uiterlijk te creëren, dat de onderliggende botstructuur van de staart effectief camoufleert. Algehele type, samengesteld uit balans, elegantie en verfijning is de essentie van het Japanse Bobtail ras.
Persoonlijkheid
Zo elegant en slim als een Haiku, Japanse Bobtails zijn levende kunstwerken met hun gebeeldhouwde lichamen, perteknotte staarten, waakzame oren en grote raam-naar-de-ziel-ogen. Maar ze zijn niet alleen om te bewonderen; ze hebben ook een persoonlijkheid waardoor je gaat spinnen. Bobs zijn uitstekende metgezellen. Onverschrokken en woest als samoerai krijgers als ze op jacht zijn naar een zwervend knaagdier of kattenkruid muis, aanbidden Japanse Bobtails niettemin hartstochtelijk hun menselijke families en brengen een groot deel van hun wakkere uren door aan hun favoriete menselijke kant, tjilpen stille vragen en steken nieuwsgierige neuzen in ieders bedrijf. Ze zijn gedurfd, intelligent en energiek en passen zich gemakkelijk aan nieuwe mensen, situaties en dieren aan, waardoor ze goede showkatten zijn.
Bobtails zijn erg actief; het zijn altijd aanwezige metgezellen die niet ophouden met vasthouden. Ze willen betrokken zijn bij hun menselijke metgezellen en zijn meer dan bereid om een pootje te lenen wanneer je het nodig hebt – en zelfs wanneer je dat niet nodig hebt. Bobtails houden ook van een goed gesprek; ze hebben tjilpende stemmen die een breed scala aan tonen produceren; sommige fokkers beschrijven dit als “zingend”. Vanwege hun hoge intelligentie leren Bobtails gemakkelijk gedrag dat gewoonlijk is voorbehouden aan de hondenmenigte, zoals apporteren en leren lopen aan de lijn. Wees echter voorzichtig met wat je ze leert; Als je om drie uur ‘s ochtends op je buik springt, krijg je ze maar één keer te eten, dan springen ze voor altijd in de vroege uurtjes op je buik. Hun intelligentie kan hen in onheil brengen, omdat ze bedreven zijn in het openen van kasten en het betreden van niet-toegestane kamers – en ook uit afgesloten kamers. Op hun meest ondeugende manier zijn ze echter heel leuk om naar te kijken.
Geschiedenis
Niemand weet zeker wanneer en waar de Japanse Bobtail is ontstaan, maar er wordt aangenomen dat de voorouders van de huidige Japanse Bobtail-katten rond het begin van de zesde eeuw van Korea en China naar Japan reisden. Ze werden hoogstwaarschijnlijk aan boord van schepen gehouden om kostbare zijden goederen en documenten te beschermen die van haven naar haven werden vervoerd. Het is niet bekend of deze zeevarende katten korte staarten hadden of niet; de oorsprong van hun geknipte staartmutatie zal waarschijnlijk nooit bekend zijn. Het is echter duidelijk dat het ras al eeuwenlang in het Verre Oosten ronddobbert, aangezien de vroege Japanse folklore talloze verwijzingen bevat naar kortstaartige katten. Bobtailed-katten zijn te vinden in Japanse houtsneden en zeefdrukken uit de Edo-periode (1603–1867), daarom waren ze niet alleen bekend in Japan, maar tegen de vijftiende eeuw werden ze geprezen om hun gratie en schoonheid en werden ze vele jaren bewaard in de tempels en huizen van de keizerlijke Japanse families.
Het is veilig om te zeggen dat de Japanse Bobtail een van de oudste bestaande kattenrassen is met een geschiedenis die zo rijk is aan legendes en folklore als het land waarin het zich heeft ontwikkeld. Bobtailed katten geboren met een bepaald patroon van rode, zwarte en witte aftekeningen werden Mi-Ke genoemd (uitgesproken als mee-kay, wat in het Japans ‘drie vacht’ betekent) werden als gelukkig beschouwd; dergelijke katten waren bijzonder geliefd. Het beroemdste verhaal over de Mi-Ke is de legende van Maneki Neko, wat in het Japans ‘wenkende kat’ betekent. Zoals het verhaal gaat, woonde een kort gekleurde, driekleurige kat genaamd Tama in de arme Kotoku-tempel in Setagaya, Tokio. De monnik deelde zijn magere eten vaak met zijn geliefde kat om er zeker van te zijn dat ze genoeg te eten kreeg. Op een dag werd Lord Ii Natotaka gevangen in een regenstorm nabij de tempel. Terwijl hij beschutting zocht onder een nabijgelegen boom, zag hij dat Tama hem wenkte vanaf de tempelpoort. Even nadat hij de boom had verlaten als reactie op het welkomstgebaar van de kat, werd de boom door de bliksem getroffen. Sinds Tama zijn leven had gered, nam Heer Ii Natotaka de tempel als de zijne van zijn familie en bracht hem grote welvaart.
De heer hernoemde de tempel Gotokuji en bouwde een groot nieuw tempelgebouw. Tama, vereerd omdat ze zoveel geluk had gebracht, leefde haar leven comfortabel en werd met eer begraven op de tempelbegraafplaats. Andere legendes over Maneki Neko zijn er in overvloed, maar ze associëren de kat allemaal met geluk en welvaart. Maneki Neko-zeefdrukken en andere kunstwerken waren vooral populair in de Edo-periode. Tegenwoordig zijn beeldjes van Maneki Neko te vinden in veel Japanse winkels, restaurants en andere bedrijven als charmes om geluk en succes te brengen. Deze beeldjes tonen duidelijk de geknipte staart, het driekleurige patroon en de opgeheven wenkende poot. Japanse Bobtails zijn misschien verwende koninklijke katten gebleven, zo niet voor de Japanse zijde-industrie. Rond de vijftiende eeuw, toen groeiende populaties knaagdieren de zijderupsen en hun cocons dreigden te vernietigen waaruit de kostbare zijde werd geoogst, beval de Japanse regering katten vrij te laten om de zijde-industrie te beschermen. Daarna werden Japanse Bobtails straat- en boerenkatten, en na vele jaren van overleven in de straten en boerderijen van Japan, Door natuurlijke selectie veranderde de Japanse Bobtail in een sterke, intelligente, aanpasbare kat. Tot voor kort werd de Japanse Bobtail in zijn geboorteland beschouwd als een gewone werkkat.
De Japanse Bobtail kwam in 1968 naar Noord-Amerika. In 1969 accepteerde CFA Japanse Bobtails voor registratie. In 1971 kreeg het ras de voorlopige status en in 1976 kreeg de Japanse Bobtail de CFA-kampioenschapsstatus. Tegenwoordig accepteren alle Noord-Amerikaanse verenigingen het ras voor kampioenschappen.
Lichaam
Middelgroot, torso lang, slank en elegant, niet buisvormig, met een goed ontwikkelde spierkracht zonder grofheid. Geen neiging tot slapheid of cobbiness. Algemeen evenwicht van het allergrootste belang. Nek niet te lang of te kort, in verhouding tot de lengte van het lichaam.
Hoofd
Het lange en fijn gebeitelde hoofd vormt bijna een perfecte gelijkzijdige driehoek (exclusief de oren) met zacht gebogen lijnen, hoge jukbeenderen en een merkbare snorhaarbreuk; de neus is lang en goed gedefinieerd door twee parallelle lijnen van punt tot wenkbrauw met een zachte dip op of net onder ooghoogte. Snuit redelijk breed en rond in de snorhaarpauze; niet puntig of bot. Kin vol, niet onder voorbeet noch voorbij.
Oren
Groot, rechtop en expressief, wijd uit elkaar geplaatst, maar in een rechte hoek met het hoofd in plaats van naar buiten te lopen, en de indruk wekt in rust naar voren te worden gekanteld.
Ogen
Groot, ovaal in plaats van rond, maar breed en alert; geplaatst in de schedel op een nogal uitgesproken helling wanneer bekeken in profiel. De oogbol heeft een ondiepe kromming en mag niet uitsteken boven het jukbeen of het voorhoofd.
Poten
Benen in overeenstemming met het lichaam, lang, slank en hoog, maar niet sierlijk of kwetsbaar van uiterlijk. De achterpoten zijn merkbaar langer dan de voorpoten, maar diep gehoekt om te buigen wanneer de kat ontspannen staat, zodat de romp bijna waterpas blijft in plaats van naar achteren te stijgen. Bij het staan vormen de voorpoten en schouders van de kat twee doorlopende rechte lijnen, dicht bij elkaar. Poten ovaal. Tenen vijf voor en vier achter.
Staart
Staart is niet alleen uniek voor het ras, maar voor elke individuele kat. Dit moet als richtlijn worden gebruikt, in plaats van een specifiek type staart te promoten uit de vele die binnen het ras voorkomen. De staart moet duidelijk zichtbaar zijn en is samengesteld uit een of meer welvingen, hoeken of knikken of een combinatie daarvan. De verste verlenging van het staartbeen van het lichaam mag niet langer zijn dan 10 cm. De richting waarin de staart wordt gedragen is niet belangrijk. De staart kan flexibel of stijf zijn en moet een maat en vorm hebben die harmonieert met de rest van de kat.
Kleur
Geen enkele kleur of patroon heeft de voorkeur boven andere. In de dominante tweekleuren en driekleuren (Ml-KE) kan elke kleur de boventoon voeren, waarbij de voorkeur wordt gegeven aan gedurfde, dramatische markeringen en levendig contrasterende kleuren. In de verdunde tweekleuren en driekleuren (MI-KE) kan elke kleur de boventoon voeren, waarbij de voorkeur wordt gegeven aan zachte, gedempte markeringen en zacht contrasterende kleuren. Bij de effen kat moet de vachtkleur een uniforme dichtheid en kleur hebben van de punt tot de wortel van elk haar en van de neus van de kat tot de staart. Neusleer, voetzolen en oogkleur moeten over het algemeen harmoniëren met de vachtkleur. Blauwe ogen en vreemde ogen zijn toegestaan. Alle kleuren, met uitzondering van de kleuren die tekenen van hybridisatie vertonen, resulterend in de kleuren chocolade, lavendel, puntbeperkt (dwz puntig patroon) of niet-patroon agouti (dwz,
Vacht: lang haar
Langhaar: lengte halflang tot lang, textuur zacht en zijdeachtig, zonder merkbare ondervacht bij de volwassen volwassene. Frontale kemphaan wenselijk. De vacht kan korter zijn en dicht over de schouders liggen, geleidelijk langer wordend richting de staart, met merkbaar langer haar op de staart en de achterste broek. Oor- en teenpluimen zijn vaak aanwezig
Vacht: kort haar
Korthaar: middellang, zacht en zijdeachtig, maar zonder merkbare ondervacht.